زاگرس رنجور بر زانو نشسته

حالا وقت آن است که از زاگرس حرف بزنیم. زاگرس سر خم کرده و رنجور بر زانوی خود نشسته است. بی دلیل نیست که زاگرس حالا بی برگ و بارتر از همیشه است. بلوطها به دوردست ترین خط الراسها واپس نشسته اند، دامنه ها بی برگ و بارند. شغالی هم در دره ها باقی نمانده. آبکندها همه ویرانند و بومیان یک به یک به حاشیه شهرها رفته اند برای درآویختن به گوشه ای از سفره نفت. جوشش چشمه ها نشان از خشکیدگی و نه خشکسالی درازای زاگرس را دارند. این شد سرنوشت زاگرس ما که با پارسوماش و عیلام و هگمتانه اش نقطه آغاز شکل گیری تمدن بشر بود.